Przeanalizowaliśmy, w jakim stopniu planowanie przestrzenne jest wykorzystywane jako narzędzie do zachowania i wzmacniania biofilii w polskich miastach uzdrowiskowych. Aby zrealizować cel artykułu, przeprowadziliśmy analizę dokumentów: studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Uzupełniliśmy je o analizy przestrzenne udziału terenów zieleni w ogólnej powierzchni każdego miasta oraz pokrycia terenów zieleni i strefy A ochrony uzdrowiskowej miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego.

Badania wykazały, że o ile struktura studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego teoretycznie stanowi teoretycznie dobre podstawy do prowadzenia polityki planistycznej uwzględniającej założenia biofilii, o tyle zawodzą realne działania w praktyce. Głównym problemem jest niedostateczne pokrycie terenów zieleni miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego, co stwarza realne zagrożenie przekształcenia tych terenów i utraty ich potencjału biofilnego. Ponadto nie wszystkie analizowane ośrodki wypełniły wymóg obowiązkowego pokrycia strefy A ochrony uzdrowiskowej miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego. W związku z tym obserwujemy wzrost liczby wydawanych decyzji o warunkach zabudowy, które są jedną z głównych przyczyn dezintegracji polskiej przestrzeni.

Artykuł powstał w ramach współpracy z Technische Universität Berlin.

Czasopismo European Planning Studies jest wydawane we współpracy ze Stowarzyszeniem Europejskich Szkół Planowania (Association of European Schools of Planning).

Dostęp do publikacji: 

https://www.tandfonline.com/eprint/SWKGWHYXQYZG8FSIQ3YC/full?target=10.1080/09654313.2025.2488339